Jak ocenić prawidłową ruchomość gałek ocznych?

Podwójne widzenie, przechylanie głowy w celu dostrzeżenia oddalonych punktów czy też widoczny zez to część objawów, które mogą wskazywać na zaburzenia ruchomości gałek ocznych. Przyczyn ich wystąpienia może być wiele. Problemy z ograniczeniem lub brakiem ruchu oka najczęściej wynikają z chorób neurologicznych oraz urazów ośrodkowego układu nerwowego. Powodem zaburzeń są m.in. guzy, tętniaki, choroby zakaźne, a także bolierioza i stwardnienie rozsiane. Jakie badania należy wykonać, by ocenić prawidłową ruchomość gałek ocznych lub zdiagnozować zaburzenia?

W jaki sposób bada się ruchomość gałek ocznych?

Do oceny prawidłowości ruchu gałek ocznych wykorzystuje się kilka metod. Wśród nich najpopularniejsze jest badanie orientacyjne polegające na śledzeniu poruszającego się przedmiotu. Polega ono na tym, że okulista prosi Pacjenta o podążanie wzrokiem za trzymanym przez niego prostym przedmiotem takim jak np. długopis. Zakres ruchomości gałek ocznych ocenia się wówczas na podstawie dziewięciu kierunków zasadniczych – w tym ustawieniu oczu przy patrzeniu na wprost, w prawo, w lewo, w górę, w dół i w kierunkach skośnych.

Inną znaną metodą badania wzroku w tym zakresie jest naprzemienne zasłanianie oczu. Pozwala ono porównać wielkość odchylenia pierwotnego i wtórnego obojga oczu. Jeśli odchylenia są równe, diagnozowany jest zez towarzyszący. Ponadto do oceny ruchomości gałek ocznych wykorzystuje się też:

• metodę Helmholtza – dotyczącą śledzenia spojrzeniem świecącego punktu poruszającego się po łuku polomierza łukowego,
• metodę Landolta – polegającą na ocenie spojrzenia poprzez obserwację odblasku światełka na rogówce w trakcie ruchów gałki ocznej,
• metodę Wilczka – obejmującą pomiar odchyleń na keratometrze Wessely’ego podczas ruchów oka w każdym kierunku spojrzenia.